روان پویشی کوتاه مدت

روان پویشی کوتاه مدت (intensive Short Term Dynamic Psychotherapy) که به اختصار ISTDP نوشته می‌شود، نوعی رویکرد روان درمانی تجربی مبتنی بر احساسات است. درواقع، نوعی درمان روان پویشی است که حل سریع طیف وسیعی از اختلالات عاطفی را تسهیل می‌کند. نوعی روان‌درمانی مبتنی بر شواهد تجربی که مورد تایید مطالعات پژوهشی بالینی اخیر نیز قرار گرفته است. در ادامه این مطلب از دکترتو با ما همراه باشید تا با روان پویشی کوتاه مدت بیشتر آشنا شوید. اما اگر نیاز به کمک فردی دیگر در حل مشکلات روحی خود دارید بهتر است با یک روانشناس یا روانپزشک در این باره مشورت کنید. شما می‌توانید علاوه بر تعیین وقت حضوری با بهترین متخصصان به صورت تلفنی یا متنی نیز صحبت کنید.

روان پویشی کوتاه مدت (ISTDP) چیست؟

روان پویشی کوتاه مدت (intensive Short Term Dynamic Psychotherapy)، شکل درمان روان پویشی تسریع‌شده‌ای متمرکز بر عواطف و احساسات و رفع تعارضات درونی است. این رویکرد درمانی همان قابلیت روان پویشی سنتی در پرداختن به مسائل عمیق‌تر، تروماها و مشکلات شخصیتی را حفظ کرده است و می‌تواند علائم طولانی‌مدت را تسکین بدهد و مشخصه‌اش متمرکز و فعال‌تر بودنش است. شواهد نشان می‌دهند که ISTDP روش موثری در درمان انواع مشکلات مختلف از اضطراب و افسردگی شایع گرفته تا موارد شدیدتری مانند اختلالات شخصیتی، علائم جسمی بدون دلیل پزشکی و بیماری‌های روانی شدید است.

تاریخچه روان پویشی کوتاه مدت

روان‌ پویشی کوتاه ‌مدت ریشه در آموزه‌های روان‌ پویشی فروید دارد، اما توسط روان‌شناس و روان‌پزشک کانادایی به نام هربرت فریدلی در دهه ۱۹۷۰ میلادی ابداع و توسعه داده شد. فریدلی بر اساس مبانی روان ‌پویشی و با استفاده از تکنیک‌های درمانی خود، این رویکرد کوتاه‌مدت را ایجاد کرد. هدف اصلی ISTDP، ایجاد تغییر در مدت زمان کوتاه از طریق تمرکز بر هیجانات و دستیابی به آگاهی ناخودآگاه بود.

این رویکرد بر درگیر کردن فرد در تجربه هیجانات ناخودآگاه و مواجهه با موانع درونی تاکید داشت. در دهه‌های بعد، روان پویشی کوتاه مدت توسط شاگردان و پیروان فریدلی مورد بازبینی و توسعه قرار گرفت و به تدریج در بین متخصصان سلامت روان محبوبیت پیدا کرد و کاربردهای گسترده‌تری پیدا کرد. امروزه، istdp به عنوان رویکرد موثر و کوتاه‌مدت در درمان اختلالات روان‌شناختی شناخته شده است و در سراسر جهان توسط متخصصان بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

انواع روان پویشی کوتاه مدت

انواع روان پویشی کوتاه مدت عبارتند از:

کاربرد روان پویشی کوتاه مدت

روان پویشی کوتاه مدت (ISTDP) کاربردهای گسترده‌ای در حوزه درمان اختلالات روان‌شناختی و بهبود سلامت روان دارد. برخی از کاربردهای اصلی این رویکرد عبارتند از:

• درمان اختلالات اضطرابی مانند اضطراب عمومی، اضطراب اجتماعی و حملات پانیک
• بهبود و درمان افسردگی شدید
• درمان اختلالات شخصیت مانند اختلال شخصیت مرزی و اختلال شخصیت ضداجتماعی
• بهبود کیفیت زندگی و سلامت روان عمومی

محدودیت های موجود در روان پویشی کوتاه مدت

روان پویشی کوتاه مدت به عنوان رویکرد درمانی اثربخش شناخته شده است، اما همانند سایر رویکردها، برخی محدودیت‌ها و چالش‌هایی هم به همراه دارد:

• بیشتر برای اختلالات روان‌شناختی حاد و مشخص کاربرد دارد.
• اجرای موفق ISTDP نیازمند مهارت‌های ویژه و تجربه بالای درمانگر است که بر مفاهیم پیچیده روان‌ تحلیلی مسلط بوده و توانایی برقراری رابطه درمانی عمیق با بیمار داشته باشد.
• با توجه به نیاز به آموزش تخصصی برای اجرا، در برخی مناطق ممکن است دسترسی به متخصصان این رویکرد محدود باشد.
• برخی بیماران ممکن است در برابر درگیری هیجانی عمیق که در ISTDP مطرح است، مقاومت نشان دهند و ادامه درمان برای آنها چالش‌برانگیز باشد.
• محدودیت طول درمان به عنوان درمان کوتاه‌مدت شناخته می‌شود، اما در برخی موارد ممکن است نیاز به ادامه درمان برای مدت طولانی‌تر باشد.

پروتکل درمان روان پویشی کوتاه مدت

روان پویشی کوتاه مدت، پروتکل درمانی منسجم و مشخصی دارد که عبارتست از:

1. ارزیابی اولیه و بررسی تاریخچه بیمار، علائم، و عوامل تحریک‌کننده، شناسایی الگوهای دفاعی و مقاومتی بیمار و ایجاد تصویری روشن از چالش‌های درمانی
2. ایجاد توافق درمانی درباره اهداف و انتظارات درمان به منظور ایجاد پیوند درمانی و افزایش مشارکت بیمار در درمان
3. فعال‌سازی هیجان بیمار و بررسی دفاعی که بیمار در برابر این هیجانات به کار می‌برد با هدف کاهش مقاومت بیمار در برابر هیجانات
4. فرایندهای رشد و تغییر که درمانگر بر رشد و تغییر بیمار از طریق تجربه هیجانی عمیق تمرکز می‌کند تا بینش و فرصتی برای تجربه هیجانات و الگوهای جدید رفتاری ایجاد شود.
5. پایان درمان درمانگر و بیمار به ارزیابی پیشرفت‌های درمان و نیازهای آینده می‌پردازند تا بیمار برای پایان درمان و استمرار تغییرات به‌دست آمده در زندگی عادی آماده شود.

این پروتکل به طور منظم و با توجه به نیازهای بیمار اجرا می‌شود و امکان انعطاف در اجرای آن وجود دارد.

میزان اثر بخشی روان پویشی کوتاه مدت نسبت به دیگر روش های درمان

روان‌ پویشی کوتاه ‌مدت به‌عنوان رویکرد درمانی، اثربخشی قابل توجهی در مقایسه با سایر روش‌های درمانی دارد. مطالعات نشان می‌دهند که این رویکرد برای درمان اختلالات اضطرابی، افسردگی و اختلالات شخصیت به‌طور موثری عمل می‌کند و میزان بهبودی بیماران در این اختلالات در مقایسه با درمان‌های دارویی و شناختی-رفتاری، بالاتر گزارش شده است.

همچنین، ISTDP به عنوان روش کوتاه‌مدت شناخته می‌شود که معمولا در مقایسه با سایر درمان‌های روان‌ پویشی، تعداد جلسات کمتری لازم دارد. این مزیت به کاهش هزینه‌های درمان و افزایش دسترسی بیماران به این روش منجر می‌شود.

از طرف دیگر، نتایج مطالعات موید این هستند که نتایج حاصل از ISTDP در مقایسه با سایر رویکردهای درمانی، پایدارتر هستند و بیماران معمولا پس از پایان درمان، بهبودی خود را حفظ می‌کنند و نیاز به درمان مجدد کمتری دارند.

جلسات روان پویشی کوتاه مدت

جلسات روان ‌پویشی کوتاه‌ مدت در مقایسه با سایر رویکردهای روان‌پویشی، معمولا کمتر هستند حدودا بین ۸ تا ۲۵ جلسه، اگرچه در موارد خاص ممکن است تعداد جلسات بیشتر یا کمتر باشد. در طول این جلسات، درمان‌گر و بیمار به صورت فعال با یکدیگر همکاری می‌کنند تا به شناسایی و رفع مشکلات اساسی بیمار بپردازند.

درمان‌گر به طور مداوم از بازخورد بیمار در طول جلسات استفاده نموده و برای پیشرفت بیمار در طول درمان تلاش می‌کند. در مجموع، جلسات روان پویشی کوتاه مدت به صورت فشرده و مداوم انجام می‌شوند تا بیمار در کوتاه‌ترین زمان ممکن به بهبودی برسد و استقلال و توانایی‌های خود را بازیابد.

وجه تمایز روان پویشی کوتاه مدت و روانکاوی

روان‌ پویشی کوتاه ‌مدت به دنبال آن است که در مدت زمان محدود، بیمار را به سمت اصلاح الگوهای مخرب رفتاری و هیجانی هدایت کند. همچنین، تلاش می‌کند تا زمینه‌های ایجاد بینش و تغییر عمیق را در بیمار فراهم آورد.

در مقابل، روان‌کاوی یک فرآیند طولانی‌ مدت است که به کشف لایه‌های عمیق‌تر و ناخودآگاه شخصیت بیمار و ریشه‌های آسیب‌پذیری‌های او می‌پردازد. این رویکرد، بر اساس جریان آزاد افکار و تداعی‌های ذهنی بیمار، به‌دنبال شناخت درک عمیق‌تر از جنبه‌های مختلف شخصیت او است. هدف روان‌کاوی، ایجاد تغییرات اساسی در ساختار شخصیت و الگوهای رفتاری و هیجانی بیمار است که این روند معمولا سال‌ها به طول می‌انجامد.

در مجموع، روان‌ پویشی کوتاه ‌مدت بر حل مسائل فوری و تغییرات کاربردی تمرکز دارد، در حالی که روان‌کاوی به‌دنبال شناخت عمیق‌تر و تغییرات اساسی‌تر در شخصیت بیمار است.